'Als we een flinke sneeuwstorm krijgen', zei Paul, 'kan de bus hier nooit langskomen'. En daarmee zei hij hardop wat de kinderen Gordon en de kinderen Baird, die elkaar in De brug onder water hadden leren kennen, allemaal stiekem in hun hart hoopten: dat het op een dag zo hard zou sneeuwen dat de schoolbus zou blijven steken en dat ze dan vrij van school zouden hebben. En het ongelooflijke gebeurde. Ergens midden tussen de heuvels kon de bus onmogelijk verder en iedereen had een hele dag vrij om van alles te beleven. Ze ontmoeten Karin, een meisje dat weinig kans heeft om met andere kinderen te spelen en dat voortdurend door haar wat oudere neef Max wordt geplaagd. Van haar horen ze voor het eerst over het geheimzinnige witte hert dat in de heuvels rondzwerft. Paul wil dit wonderlijke dier graag zien en zet alles op alles om het op te sporen. Maar Max dreigt het hert te zullen doodschieten, iets wat Karin helemaal niet als een flauw bangmakerijtje beschouwt, omdat ze weet dat hij ergens een jachtgeweer verborgen houdt. Natuurlijk wil Paul dit verhinderen, maar er gebeuren een paar vervelende dingen en door de schuld van Max komt Paul zelfs in het ondergesneeuwde moeras terecht. En toen liet eindelijk het witte hert zich zien......