De twaaljarige Elizabeth Hawthorne was blij toen zij met haar moeder en haar broertje eindelijk op de radarboot zat die hen naar Fort Garry (het latere Winnipeg) zou brengen. Het was 1862 en de familie Hawthorne had voordien steeds in het gebied gewoond waar de gevaarlijke Sioux-indianen rondzwierven. Maar toen hoorden ze van de Cariboo-goudvelden, die ergens in Canada moesten liggen, achter de uitgestrekse prairies en de woeste bergen. 'Daar gaan we naar toe',  zei vader Hawthorne, 'want daar ligt het goud voor het oprapen.' Aangestoken door de goudkoorts had hij zijn gezin op de boot gebracht en was zelf met het vee op weg gegaan. Het werd een moeilijke, lange en gevaarlijke reis. Het begon al op de boot, toen de Sioux probeerden een overval te plegen. En later, toen de Hawthornes deel uitmaakten van de huifkarren-karavaan, hadden zij met andere gevaren te kampen. Het had niet veel gescheeld, of Elizabeth en haar moeder moesten achterblijven, want vrouwen werden geweerd op tochten als deze, omdat ze tijdens gevechten met indianen 'toch niets waard waren'.  Maar toen de mannen roken, hoe heerlijk moeder Hawthorne brood kon bakken, kwamen zij op hun beslissing terug. Het boek is zo goed geschreven, dat je je die huifkarren, dat kale, ruwe landschap en de gevechten met indianen precies kunt voorstellen. Het boek is als een spannende film en geschikt voor alle jongens en meisjes, want van een avonturenverhaal houdt iedereen.