Mensen die aan sport doen, trachten meestal in een bepaalde tak van sport zo goed mogelijk te worden. Dat is heel begrijpelijk en ook nuttig, want het is altijd goed je ergens voor in te spannen, ook al bereik je niet je hoogste ideaal. Het is daarbij helemaal niet nodig dat je een uitblinker of een 'kei' wordt. Andy Dawson was het hiermee helemaal niet eens. Zij dacht dat je noodzakelijk ergens reuze goed in moest zijn om je bij je medemensen geliefd te kunnen maken. Andy was daarom vast van plan skikampioene te worden en ze was al aardig op weg, toen ze een ongeluk kreeg en haar knieschijf brak. Tot haar grote verdriet kreeg ze van de dokter te horen dat ze nooit meer zou mogen skiën. Ze was wanhopig. Ze ging stilletjes in een hoekje zitten treuren en had nergens meer zin in, totdat ze op een goede dag via een leraar op school kennismaakte met een nieuwe sport: de vouwbootsport. Hierbij tracht men, zittend in een soort kano, stroomversnellingen en watervallen te nemen. Eerst leek het haar een beetje saai,maar tijdens een tocht door een canyon leerde ze de sport pas goed kennen en waarderen. Ze leerde nog veel meer tijdens die tocht. Er was een aardige jongen, met wie zij dikke vrienden werd en van wie zij leerde dat je heus niet ergens geweldig in hoeft te zijn om vriendschappen te kunnen sluiten. Ook leerde zij, dat er nog veel erger dingen bestaan dan een zwakke knie. Zo werd voor Andy de tocht door de canyon één geweldig avontuur, waarbij zij haar weg naar het geluk vond.