Het was een van die gure, stormachtige avonden die zo helemaal thuishoren in de laatste wintermaanden. Het getij zou hoog zijn die nacht, hoger dan anders. Méér dan dat had niemand in het kleine kustdorpje verwacht. Maar plotseling brak de zee met geweld door de waterkeringen en drong kolkend door de straten de huizen binnen. Mark en Mary waren alleen thuis, maar zagen onmiddellijk het gevaar waarin Jim en Hepzie verkeerden, twee oude mensjes die in een huisje aan het strand woonden. En hoewel Mark zich tot dan toe altijd meer had beziggehouden met kattekwaad en Mary nooit een grote durfal was geweest, gingen ze in een schommelend roeibootje de donkere stormnacht in om Jim en Hepzie te helpen. En zij waren niet de enige mensen in Reedsmere die door het verschrikkelijke water werden bedreigd. Mary's eigen vriendinnetje moest heel wat angstige uren doorbrengen voor ze eindelijk kon worden gered. Wat de kinderen die nacht allemaal beleefden en wat er na de ramp gebeurde, heeft de schrijfster van dit boek zo levendig en spannend beschreven, dat het net lijkt of je er zelf ook bij bent geweest. Wat Mark en Mary betreft, die bleven gewoon zoals vroeger. Alleen zou Mark niet gauw meer iemand zeggen dat hij alleen maar een kwajongen was. En Mary een bangerik? Kom nou...!