John Bargate heeft en oudtante. Dat is helemaal niets bijzonders, want er zijn veel meer mensen die zo iemand in de familie hebben. Maar de oudtante van John is iemand zoals je er zelden een tegenkomt. Om te beginnen is zij helemaal negenennegentig jaar, bijna honderd, maar als je denkt dat zij dus een zielig oud vrouwtje is, heb je het ver mis. Zij is zo'n kranig mensje, dat zij nog heel alleen op een paard de heuvels intrekt, en ze heeft zo'n scherpe tong dat bijna alle mensen uit het dorp bang voor haar zijn. John niet. Die kan heel best met haar opschieten, ook al speelt ze wel eens vals bij 'mens erger je niet'. Toch was John bijna vergeten dat hij een oudtante had. Dat kwam doordat hij haar eigenlijk nog nooit gezien had vóór zij op de boerderij van Johns ouders kwam logeren om haar honderdste verjaardag te vieren in het huis waar ze vroeger ook gewoond had. Die boerderij, vindt John, is het heerlijkste huis dat je je kunt voorstellen en het is vreselijk dat ze binnenkort moeten verhuizen. Dat hangt allemaal samen met wat zijn overgrootvader, Abraham Bargate, honderd jaar geleden heeft bepaald. Die had veertig dagen vastend in de bergen doorgebracht, en aan het eind daarvan had hij een visioen gehad. Hij had zijn mooie houten staf verstopt en als die staf over honderd jaar niet gevonden was, zo had hij bepaald, zou de boerderij omgebouwd moeten worden tot een kerk. En die honderd jaar zijn nu bijna om, zonder dat de staf gevonden is! Natuurlijk is John vastbesloten de wonderlijke staf te vinden, en zijn klein oudtantetje helpt hem daarbij. Zullen zij samen de boerderij weten te behouden? Niemand kan het zeggen, totdat....het vuur op de bergen verschijnt.