Nu Peter, de jongen van het Vliegende Schip, een man is geworden, weet hij zelf niet meer of het allemaal echt gebeurd is. Misschien is er wel nooit een toverschip geweest. Misschien wel, misschien niet. Het was allemaal zo vreemd gegaan. Dat smalle straatje, waar het een beetje donker was en de huisjes tegen elkaar aan leunden. En dat winkeltje waar zo weinig licht was dat je amper kon zien wat er verkocht werd. 'Tegenwoordig maken ze zulke scheepjes niet meer,' had de oude man gezegd, en eigenlijk was het onbetaalbaar, want het kostte al het geld dat je bezat en nog een beetje meer. Hij heeft het straatje nooit meer terug kunnen vinden later. Eén keer, ja! Toen hij het scheepje terugbracht, maar toen had het schip hem er zelf gebracht. Behalve de lege plek op tafel waar het scheepje gestaan had, was er niets veranderd in de winkel. Wat had de oude man ook al weer gezegd? 'Je zult nog veel meer vergeten. Als een kist vol is, kan er niets meer bij. Voor alle nieuwe dingen die je leert, moet plaats gemaakt worden door de oude dingen. Dat is toch heel eenvoudig?' Hij weet het niet meer, echt niet. Je moet er zelf maar eens over denken als het boek uit is. Misschien is er toch wel iets van waar geweest. Wel staat vast, dat het een prachtig verhaal is, een verhaal zoals er meer moesten zijn, zo'n steengoed verhaal dat je later -als je zelf volwassen bent-  misschien zou gaan denken dat je het zelf meegemaakt had. Maar dat is dan in ieder geval niet waar.