Er staat een huis midden op de weg, dat wil zeggen, een weg die nog komen moet. Het zal een grote autosnelweg worden en hij zal dwars over de plek lopen waar het huis nu staat. Het huis zal dus moeten verdwijnen. Aan de ene kant is dat jammer, want het is een mooi, groot, oud huis. Maar aan de andere kant is het misschien niet zo heel erg, want het is ook erg somber, koud en vochtig en het grootste gedeelte ervan wordt niet bewoond. De kinderen Garland zien het huis voor het eerst op de dag dat zij in de buurt ervan komen wonen. En ze maken ook kennis met de bewoners: René, een jongen die kinderverlamming heeft gehad en nooit meer zal kunnen lopen, en de tante die voor hem zorgt. Als tante naar het ziekenhuis moet, komt René zolang bij de familie Garland wonen, maar omdat hij verwent is en erg veel medelijden met zichzelf heeft, gedraagt hij zich onuitstaanbaar. Bovendien is hij razend dat zijn huis moet worden afgebroken en hij probeert dat op alle mogelijke manieren tegen te gaan. Maar tenslotte weten de vrolijke kinderen Garland hem aan het verstand te brengen dat een vochtig oud huis ook niet alles is en dat er ook voor hem heel veel plezierigs te beleven is. Hoe ze dat klaarspelen, moet je zelf maar lezen.