Toen Amerika na de overval op Pearl Harbour definitief in oorlog raakte met Japan, wist men dat de strijd grotendeels ter zee en in de lucht gevoerd zou worden. Over deze strijd zijn al vele verhalen verteld en geschreven. Maar niet iedereen is zo moedig als deze verhalen soms doen vermoeden. Wat het betekend om opgesloten te zitten in een onderzeeër als weerloze prooi voor de golven, de mijnen en de vijandige jachtvliegtuigen, dat heeft Ken Braden, een jonge Amerikaanse marineofficier aan den lijve ondervonden, toen hij van de hoogste autoriteiten de opdracht kreeg om op een klein eilandje in de Stille Oceaan een zwaarbewaakte Japanse codesleutel te fotograferen. Hij zal door een onderzeeër vanaf zijn basis naar het doel worden gebracht, maar zelfs de bevelvoerende kapitein mag niets weten over de aard van zijn opdracht. En dat is het begin van Kens moeilijkheden. Want de ambitieuze arrogante kapitein voelt er niets voor om voor zo'n jong broekje de nodige risico's te nemen en hij weigert dan ook om dicht genoeg bij het eiland voor anker te gaan. Ken ziet de hele operatie al op een mislukking uitlopen, want de hindernissen die hij zal moeten nemen, lijken welhaast onoverkomelijk. Zal hij erin slagen om voet aan wal te zetten op het eiland? Zal hij de bewakers weten te verschalken? Zal hij de code weten te vinden? En als hij daarin mocht slagen, hoe zal het schip dan weer veilig terug kunnen manoeuvreren dwars door de vijandelijke wateren? Eigenlijk is Ken maar van één ding zeker en dat is het voortdurende levensgevaar waarin hij en de hele bemanning komt te verkeren. Voor het eerst zal hij weten wat echte doodsangst betekent.